Twaalf druivenrassen worden verbouwd in Rias Baixas, maar met zo'n 95 procent van de aanplant is het de witte Albariño die er de dienst uitmaakt. Volgens de legende waren het Duitse monniken die, op bedevaart naar Santiago de Compostella, de druif naar de monding van de Spaanse rivier Umia brachten. De inwoners van Galicie, en dan met name die van Rias Baixas, willen daar niks van horen. Volgens hen staat de bakermat van de druif in Galicie en komt de druif nergens anders ter wereld voor. Behalve dan onder de naam Alvarinho in Portugal, maar dat is volgens de Gallego's iets totaal anders. Een beetje eigenwijs en trots mogen ze best zijn. Want feit is dat de mooiste Albariño's worden gemaakt in Rias Baixas met zijn steile kustlijn, opgebouwd uit graniet en klei. De druiven rijpen vroeg en spatten uit elkaar van het fruit. Dat wil zeggen: als ze niet snotverkouden worden in het zeeklimaat met lage temperaturen, veel regen en mist. Die vochtigheid kan de druif zo vroeg in het jaar
